Waar groeien wíj in op?

Ik heb een dochter van 14, en twee zoons van 17 en 19. Ik maak me iedere dag zorgen om hen.

Dat is niets bijzonders, veel ouders zullen het herkennen. De schrijver Jan Geurtz zei het mooi: “Met kinderen komt er een stuk van je hart buiten je lichaam te wonen.” Vanaf hun geboorte is er een deel van je dat kwetsbaar is en dat je nooit meer toestaat zorgeloos te zijn.

Misschien klinkt het volgende als iets wat een oude zak zou zeggen, maar we leven wél in erg bijzondere tijden. Ik gun mijn kinderen een rustiger leven, zonder de constante druk van sociale media en met een toekomstbeeld dat hoopvoller is dan wat ze dagelijks voorgeschoteld krijgen.

Begrijp me goed: ze zijn gezond en volgens mij ook gelukkig (al is het bij pubers bijna onmogelijk om daar een eerlijk antwoord op te krijgen). Toch stel ik mezelf vaak de vraag: waar groeien zij in op?

Mijn dochter ziet iedere dag hoe belangrijk het lijkt om zichtbaar te zijn. Een foto, een update, likes … Het lijkt soms zwaarder te wegen dan een gesprek. Mijn zoons denken na over hun studie, maar hoe maak je een keuze als de banen die bestaan als je klaar bent met leren vandaag nog niet eens zijn uitgevonden? Ze willen vooruit, maar zien hoe onzeker de wereld is.

Waar groeien wíj in op?
In een wereld waarin klimaatverandering voelbaar is. Waarin discussies verharden en polarisatie steeds vaker gezinnen, vriendengroepen, wijken en bedrijven binnendringt. Waarin het oorlog is, zo dichtbij dat we voelen dat veiligheid niet vanzelfsprekend is.

Waarin geopolitieke instabiliteit ons iedere dag raakt: in energieprijzen, in handel, in ons gevoel van zekerheid. Waarin technologie sneller verandert dan we kunnen bevatten en banen, opleidingen en bedrijven onder druk zet. En waarin economische zorgen, van inflatie tot huizenprijzen, voor gezinnen en ondernemers een constante factor zijn geworden.

Dit zijn geen abstracte thema’s meer. Het zijn zorgen die ik voel als vader, als mens en als ondernemer. Het zijn vraagstukken die iedere dag op ons drukken.

Ik heb geen antwoorden. Er zijn dagen dat ik niet weet hoe ik mijn kinderen kan geruststellen. Er zijn momenten dat ik tijdens mijn werk dezelfde onzekerheid voel, en dat ik soms net zo zoekende ben als de ondernemers die ik begeleid.

De onzekerheden die ik thuis zie, kom ik tegen tijdens mijn werk. Klimaat vertaalt zich in duurzaamheids-druk. Polarisatie in spanningen binnen teams en met klanten. Technologie en geopolitiek in keuzes die bedrijven moeten maken. En economische druk in marges, investeringsbeslissingen en de vraag of groei nog wel verstandig voelt.

Het zijn geen aparte werelden: mens en bedrijf, vader en kind, werkgever en werknemer. We staan midden in dezelfde storm.

In die storm zoeken we naar houvast. Om niet te worden meegesleurd door alles wat er op ons afkomt: nieuws, verplichtingen, verwachtingen. Het is verleidelijk om harder te rennen en méér te doen. Maar vaak levert dat niet meer zekerheid op, maar meer onrust.

Mijn werk is om ondernemers in de werkelijkheid van vandaag rust te brengen. Door ze te helpen richting te kiezen, structuur aan te brengen en groei overzichtelijk en haalbaar te maken.

Dat is wat ik bedoel met mijn merkbelofte:

Rust tijdens de storm.

Herken je jezelf in dit verhaal? Ik heb het er graag een keer met je over. Je kan hier iets inplannen.